Stilte spreekt boekdelen.

Luister: laatst werd ik op rust gesteld, daar had ik zelf om gevraagd. Een fanfare mét majorettes, een gala-diner voor honderd genodigden die geweldige speeches afstaken en tinkelende toasts uitbrachten, dancin’ in the ballroom onder een hemel van schitterend vuurwerk en als kers op de taart de onthulling van een buste kwamen er niet aan te pas, men kent mijn bescheidenheid, ook hierom had ik zelf verzocht. Maar feestelijk was het wel.

Stilte spreekt boekdelen.

Enkele uren voor het fijne etentje met vrouw, zoon en zeer gewaardeerde collega’s bezorgde een lieve vriendin, die in een begeleidend schrijven mijn discretie loofde, me een tuiltje hele mooie bloemen. Ik stak er mijn neus in, maar zij wist niet zeker of ze zouden geuren.

Vannacht zocht ik in het donker van ons appartement naar de essentie van scheppingsdrang. Ik wist zeker dat ik die hier ergens had laten slingeren. Ik keek zelfs even op het balkon, want zo werkt het brein, het laat je overal waar je was zoeken. Terug binnen zag ik in het midden van de houten tafel de vaas met haar bloemen. Ze roken naar stilte en spraken boekdelen.

Een blad wijzer 1

Alles is verweven met elkaar.

Luister: laatst kreeg ik van elk van mijn collega’s een zelfgemaakte bladwijzer cadeau, met een ludieke boodschap en een boekentip om te lezen na mijn pensioen. Monique schreef: “Mark, vanaf nu tijd genoeg om alle facetten van de natuur te “proeven”; Deze vlotte lectuur over ondergrondse schimmelnetwerken is eens wat anders voor jou maar wel een aanrader.” Dat ga ik zeker lezen. Onderzoek naar netwerken en verbondenheid in de natuur staat nog in zijn kinderschoenen, we hebben nog veel te leren. Ook over netwerking en verbondenheid bij elkaar beseffen we niet altijd het fijne. Dan helpt het als je naar Monique kijkt. Duizendpoot en wandelende encyclopedie en een opmerkzame blik waar ik jaloers op ben. Als geen ander betrekt ze collega’s bij het maken van presentaties. Maakt ze bijvoorbeeld een presentatie over de zee – waar we toch allemaal verliefd op zijn – dan gebruikt ze boeken uit de genres die zij beheert (toerisme, natuur, hobby), maar dan moeten de collega’s dat aanvullen met literatuur, geschiedenis en culinaire meesterwerken over de kust. Zonder dat je tot je doordringt, ben je netwerkgewijs verbonden. Zo, herlees dat maar eens. Verschijnt er een nieuw boek over het haken van een muts (er bestaat geen gezelliger hoofddeksel dan een muts) dan moet daar gepaste warmte bij : een fotoboek over winterlandschappen, een warm boek voor bij de kachel en een bundel taartrecepten. Het is als een ondergronds schimmelnetwerk: je ziet het resultaat (ergens) verschijnen, maar niet hoe het ontstond, terwijl dat minstens even mooi is. En zo doet Monique haar definitie van ons alle eer aan: moederkloek. Ouderdomsdeken zouden we ook kunnen zeggen, maar dat connoteer ik met een duf laagje stof. Bruisend zorgzaam klinkt meer zoals het is.

Achter de schermen vertelt Monique wel eens over haar kleinkinderen, die dragen haar ook op handen. En nu snap ik pas echt hoeveel zij zelf leert van die vrolijke jongemensen en die lessen aan ons doorgeeft, moeiteloos, vanzelfsprekend. Verweven leven, dat is de titel die ze me aanraadt. Hoe symbolischer kan je de voorbije jaren op de werkvloer nog noemen?

Bedankt voor de verbondenheid, Monique, het ga je goed in boekenland en daarbuiten.

Een blad wijzer 2

Luister: laatst kreeg ik van elk van mijn collega’s een zelfgemaakte bladwijzer cadeau, met een ludieke boodschap en een boekentip om te lezen na mijn pensioen. Marijke schreef: “Miserie, miserie, miserie overgoten met een smeuïg “Op de Beeck-sausje”… Zonder enige twijfel ons favoriete discussiepunt!” Ook het enige discussiepunt dat niet met de mantel der liefde kan bedekt worden, de miserie zal er altijd onderuit kruipen. Wat heb ik met lede ogen moeten toezien hoe la Greet week na week na week op de Top 10-tafel lag! Ik heb overwogen om in therapie te gaan voor mijn aversie voor Beeckie, maar ik zie ervan af nu zelf therapeute gaat spelen, voor ik het weet, lig ik bij haar op de sofa.

Miserie, die Op de Beeck, sjongesjongetoch.

Het siert Marijke dat ze het bijvoeglijk naamwoord “favoriete” voor het zelfstandige discussiepunt zet. Discussiëren is best een aangename bezigheid, ze tijdig beëindigen ook.

Marijke is een krak als het over kinderboeken gaat, ze heeft vooral een zwak voor die soms ronduit schitterende geïllustreerde en dubbelgelaagde verhalen. Als ze die aan ons laat zien, kunnen we even verdwalen – of beter nog: vertoeven – in alledaagsheid die onze aandacht trekt in het isolement van voor- en achterflap van ware, kleine kunstwerkjes. Liefde, spel, mama, verdriet, natuur en ongerijmdheid. En als ik naar Marijke kijk, staat dat een beetje haaks op wie zij is. Punctueel en heel goed in het binnen de lijntjes kleuren. Ook dat is soms een punt van discussie. (Klink ik nu niet te erg als Beeckmans?)

Als klant heb je het goed getroffen met haar, ze zoekt wat je zoekt tot ze met een absolute zekerheid kan zeggen dat het niet te vinden is – meestal vindt ze het overigens wel. Ook als collega tref je het daardoor met haar.

Ze was er al op mijn eerste werkdag. Dat klikte meteen, al had ze het lastig met mijn Kempische humor, een begrip dat mij dan weer vreemd is, maar goed. Marijke liet niet na alle collega’s die erbij kwamen te verwittigen voor wat zij de rare kronkels in mijn grappen vond. Heeft ze mij of de collega’s daarmee gered (Zwijg nu toch eens, Op de Beeck!)?

Bedankt voor de samenwerking, Marijke, het ga je goed in boekenland en daarbuiten.